Zmieniający się paradygmat bezpieczeństwa i jego implikacje dla Polski (Może 2024)
Opierając się na przyszłości, praktyka supermocarstw - przede wszystkim Stanów Zjednoczonych - polegająca na ustanowieniu trwałej obecności wojskowej w obcym kraju jako środka rzutowania siły i wspierania interesów narodowych.
Termin „bazowanie do przodu” odnosi się do sprzętu, sił zbrojnych i trwałych obiektów wojskowych stacjonujących za granicą lub rozmieszczonych na morzu w czasie pokoju. Bardziej ogólny termin, obecność naprzód, obejmuje takie niekwestionowane działania wojskowe za granicą, jak umowy o dostęp, zagraniczną pomoc wojskową, wspólne ćwiczenia szkoleniowe i dzielenie się danymi wywiadowczymi. Widoczna obecność wojskowa za granicą ma na celu rzutowanie potęgi narodowej, odstraszanie potencjalnych przeciwników i stabilizowanie potencjalnie niestabilnych regionów. Bazowanie do przodu wspiera także cele polityki obronnej danego supermocarstwa poprzez zniechęcanie do konkurencji wojskowej w określonej strefie wpływów.
Terminowe bazowanie spełnia potrzeby logistyczne, a także szersze cele strategiczne. Obecność personelu wojskowego i sprzętu w kluczowych regionach geograficznych pozwala na szybką reakcję w przypadku konfliktu, w przypadku niepowodzenia działania odstraszającego. Umiejscowienie zasobów wojskowych za granicą znacznie skraca czas potrzebny do transportu sprzętu i sił na obszar konfliktu. Bazowanie do przodu pozwala więc dowódcom na szybkie przemieszczanie się i koncentrowanie siły militarnej w odległych zakątkach świata.
Obecność militarna w czasie pokoju jest jedną z charakterystycznych cech globalnego supermocarstwa. W szczytowym okresie pod koniec XIX i na początku XX wieku Imperium Brytyjskie utrzymało system garnizonów i stacji węglowych, które rozciągały się na cały świat. Po II wojnie światowej Stany Zjednoczone zdemontowały wiele swoich baz wojennych, ale utrzymały ważną obecność wojskową w Europie i Azji, starając się powstrzymać Związek Radziecki. Koniec zimnej wojny przyniósł dalszą restrukturyzację, gdy Rosja starała się zachować swoje regionalne wpływy, podpisując umowy bazowe z byłymi republikami radzieckimi.
After the September 11, 2001, terrorist attacks, the U.S. Department of Defense embarked on a global posture-realignment process that focused less on a large overseas concentration of U.S. troops and matériel and more on rapid deployment into areas that may be distant from the basing location. These changes in forward-basing posture were intended to address the complex and asymmetric threats of the post-Cold War world more effectively and flexibly.
