Spisu treści:
🥶❄ Norweskie Wyprawy Polarne - Zrozum Norwega #129 (Może 2024)
Mąż stanu i pomoc humanitarna
W miarę starzenia się Nansen bardziej interesował się stosunkami między jednostkami i narodami. W 1905 roku wziął czynny udział w dyskusji o rozwiązaniu unii między Norwegią a Szwecją. Jego postawę można streścić słowami: „Każdy związek, w którym jeden naród jest ograniczony w korzystaniu z wolności, jest i pozostanie zagrożeniem”. Po ustanowieniu monarchii norweskiej Nansen został pierwszym ministrem w Londynie (1906–08). W 1917 roku, podczas I wojny światowej, został mianowany szefem norweskiej komisji do Stanów Zjednoczonych i wynegocjował satysfakcjonującą umowę z rządem USA w sprawie importu niezbędnych dostaw do Norwegii.
Na pierwszym zgromadzeniu Ligi Narodów w 1920 r. Norweskiej delegacji przewodniczył Nansen, który miał pozostać jednym z wybitnych członków zgromadzenia aż do śmierci. W kwietniu 1920 r. Rada Ligi Narodów powierzyła Nansen swoje pierwsze wielkie zadanie, mianując go wysokim komisarzem odpowiedzialnym za repatriację z Rosji około 500 000 jeńców wojennych z byłej armii niemieckiej i austro-węgierskiej. Rząd radziecki nie uznał Ligi Narodów, ale osobiście negocjował z Nansenem, a we wrześniu 1922 r. Poinformował trzecie zgromadzenie Ligi, że jego zadanie zostało wykonane i że 427,886 jeńców wojennych zostało repatriowanych.
W sierpniu 1921 r. Nansen został poproszony przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża o skierowanie wysiłków na rzecz pomocy Rosji dotkniętej głodem. Zaakceptował i 15 sierpnia konferencja w Genewie, na której reprezentowanych było 13 rządów i 48 organizacji Czerwonego Krzyża, mianowała go wysokim komisarzem tego nowego przedsięwzięcia. 27 sierpnia zawarł umowę z rządem sowieckim, upoważniającą go do otwarcia w Moskwie biura „Międzynarodowego rosyjskiego oddziału pomocy”. Wniosek Nansena do Ligi o pomoc finansową został odrzucony, ale apelując do organizacji prywatnych i przemawiając na dużych publicznych spotkaniach, udało mu się zebrać niezbędne fundusze.
5 lipca 1922 r. Z inicjatywy Nansena w Genewie podpisano umowę międzynarodową wprowadzającą kartę identyfikacyjną dla wysiedleńców zwaną „paszportem Nansena”. W 1931 r. W Genewie utworzono Międzynarodowe Biuro ds. Uchodźców w Nansen (po śmierci Nansena); troszczył się przede wszystkim o antykomunistycznych („białych”) Rosjan, Ormian z Turcji, a później Żydów z nazistowskich Niemiec.
W 1922 roku Nansen otrzymał Nagrodę Nobla dla Pokoju; wykorzystał nagrodę pieniężną na wspieranie międzynarodowej pomocy humanitarnej. Międzynarodowe Biuro ds. Uchodźców w Nansen zdobyło Nagrodę Nobla dla Pokoju w 1938 r.
