Goethite, szeroko rozpowszechniony minerał z tlenku żelaza [α-FeO (OH)] i najczęstszy składnik rdzy żelaza. Został nazwany w 1806 r. Od JW von Goethego, niemieckiego poety i filozofa o dużym zainteresowaniu minerałami. Nazwę tę pierwotnie nadano lepidokrokitowi [γ-FeO (OH)], mniej powszechnemu minerałowi o takim samym składzie chemicznym jak goetyt, ale o innej strukturze krystalicznej. W goetycie aniony tlenowe i hydroksylowe są ściśle upakowane w układach heksagonalnych, podczas gdy w lepidokrocycie są rozmieszczone w układach sześciennych; jednak w obu strukturach kationy żelaza zajmują ośmiościenne szczeliny.
Kartkówka
Exploring Earth: Fact or Fiction?
W niektórych miejscach Słońce nigdy nie wschodzi ani nie zachodzi przynajmniej raz w roku.
Pod względem względnej liczebności goetyt jest drugim po hematycie (α-Fe 2 O 3) wśród tlenków żelaza. Goetyt zwykle powstaje w warunkach utleniających jako produkt wietrzący minerałów żelaza (np. Pirytu, magnetytu). Ponieważ powstaje blisko powierzchni, getyt jest głównym składnikiem gossanu złóż siarczku żelaza w miejscach takich jak Arizona i złóż lateryjnych w miejscach takich jak Kuba. Występuje również jako bezpośredni osad w wodach morskich i meteorologicznych, a osady gromadzą się w źródłach i na bagnach.
Goetyt jest źródłem pigmentu znanego jako żółta ochra; jest także podstawowym minerałem w niektórych ważnych rudach żelaza, na przykład w basenie Alzacji i Lotaryngii we Francji. Inne ważne złoża goetytowe występują w południowych Appalachach w USA; Brazylia; Afryka Południowa; Rosja; i Australia.
Goetyt ma kolor od żółto-brązowego do czerwonego. Składa się z około 80 do 90 procent Fe 2 O 3 i około 10 procent wody. Po odwodnieniu, getyt tworzy hematyt; po uwodnieniu getyt staje się limonitem. Szczegółowe właściwości fizyczne, patrz minerał tlenkowy (tabela).
