PRZEŻYŁEM NA BRONXIE (Może 2024)
Harlem, dzielnica Nowego Jorku, USA, zajmująca dużą część północnego Manhattanu. Harlem jako sąsiedztwo nie ma ustalonych granic; ogólnie można powiedzieć, że leży między 155. ulicą na północy, rzekami wschodnimi i Harlemem na wschodzie, 96. ulicą (na wschód od Central Parku) i 110. ulicą i Cathedral Parkway (na północ i zachód od Central Parku) na południu, oraz Amsterdam Avenue na zachodzie.
New York Rens: Bob Douglas i koszykówka w Harlemie
W Stanach Zjednoczonych w pierwszej połowie XX wieku, kiedy długa lista praw Jima Crowa miała na celu ujarzmienie i upokorzenie Afroamerykanów
W 1658 r. Peter Stuyvesant, holenderski gubernator Nowej Holandii, założył osadę Nieuw Haarlem, nazwaną na cześć Haarlemu w Holandii. Podczas rewolucji amerykańskiej George Washington, wycofując się z Long Island, przegrupował swoje siły i stoczył bitwę o opóźnioną bitwę pod Harlem Heights (16 września 1776 r.) Na zachód od współczesnego Harlemu między 103 a 120 ulicami. W XVIII wieku Harlem był obszarem rolniczym i pasterskim. W XIX wieku stała się modną dzielnicą mieszkalną z wieloma domami wykorzystywanymi jako letnie rekolekcje. Domy mieszkalne powstały podczas boomu budowlanego lat osiemdziesiątych XIX wieku. Wysokie wskaźniki pustostanów w latach po panice w 1893 r. Skłoniły właścicieli nieruchomości do wynajmu mieszkańcom Czarnego, zwłaszcza wzdłuż Lenox Avenue, a do I wojny światowej znaczna część Harlemu została mocno ugruntowana jako czarna dzielnica mieszkalna i handlowa. Główną arterią czarnego Harlemu jest 125 ulica, popularnie zwana „głównym pniem”.
Po I wojnie światowej Harlem stał się centrum twórczego rozwoju literackiego zwanego „Harlem Renaissance”. Takie postacie, jak poeci Countee Cullen, James Weldon Johnson, Alain Locke i Claude McKay, były liderami tego nowego realizmu. Ważną antologią pism tego ruchu jest Locke's The New Murzyn (1925).
Gdy dzielnice otaczające Harlem oparły się powiększeniu liczebności czarnej ludności, wzrosło przeludnienie mieszkań. Jednocześnie starzejące się mieszkania otrzymały jedynie minimalną konserwację, a wiele z nich zostało porzuconych przez ich właścicieli, gdy koszty rehabilitacji i przestrzegania kodeksów mieszkaniowych miasta stały się wysokie. To wciąż utrzymujące się błędne koło, pogłębione przez wysokie bezrobocie i mobilność mieszkaniową, spowodowało poważne pogorszenie stanu sąsiedztwa. W latach 80. prywatne organizacje społeczne i administracja miasta podjęły działania w celu powstrzymania tych trendów i towarzyszących im niedostosowań społecznych. Istotnymi zmianami były mieszkania publiczne, nowe podejścia w szkołach kontrolowanych przez społeczność oraz lepsze zaplecze medyczne.
Termin Harlem był często używany niedokładnie jako synonim czarnej społeczności w Nowym Jorku. W rzeczywistości w latach 70. populacja czarnych rozszerzyła się poza ten obszar na inne części Manhattanu oraz na duże części Bronksu i Brooklynu. Na początku XXI wieku czarni stanowili około 40 procent populacji Harlemu, a podwójna presja gentryfikacji i nowych fal imigracji przyczyniła się do dalszego spadku tego odsetka. Duża populacja Portorykańczyków w Nowym Jorku historycznie miała swoje główne centrum we wschodnim Harlemie, wzdłuż Park Avenue od 96th Street na północ, w obszarze znanym pejoratywnie jako „hiszpański Harlem”. Jednak do 2010 r. Społeczność latynoska była skoncentrowana w centralnym Harlemie, a ogólna liczba ludności we wschodnim Harlemie wynosiła około połowy ich szczytu w 1950 r. Pod koniec XXI wieku wzrosła także liczba białych nie-latynoskich mieszkańców Harlemu, co spowodowało zmianę demograficzną, dzięki której białka stanowiły większy odsetek populacji Harlemu niż w jakimkolwiek momencie od 1940 roku. Jedna z pozostałości wczesnej ery integracji „Harlem włoski” trwał jako mała enklawa przy First Avenue i Pleasant Avenue, z osią wzdłuż 116 ulicy.
