„Roczniki” Jana Długosza jako fundament tożsamości historycznej dawnej Rzeczypospolitej (Może 2024)
Jan Długosz, łac. Johannes Longinus (ur. 1415, Brzeźnica, Polska - zm. 19 maja 1480, Kraków), polski dyplomata i historyk, którego monumentalna historia Polski, pierwsza w swoim rodzaju, zainspirowała Polaków z dumą ze swojej przeszłości i pomogła pozytywnie zmieniają stosunek wykształconych Europejczyków do Polski.
Długosz wszedł w służbę biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego i ostatecznie został szefem jego kancelarii. Długosz, mianowany kanonikiem krakowskim (1436 r.), W 1449 r. Przywiózł z Rzymu kapelusz kardynała dla Oleśnickiego, a następnie powierzono mu kolejne misje w imieniu kościoła i państwa. Po śmierci Oleśnickiego Długosz podtrzymał teokratyczne poglądy swego patrona i przeżył okres hańby (1461–1463). Jednak w przeciwieństwie do Oleśnickiego Długosz od samego początku wspierał króla Kazimierza IV w jego pruskiej polityce, pomagając mu w negocjacjach z Zakonem Krzyżackim przed wojną trzynastoletnią (1454–1466) i podczas negocjacji pokojowych. Stopniowo poprawiając swoje stosunki z królem, Długosz został oskarżony o edukację książąt królewskich w 1467 r.
Długosz napisał Liber beneficjentiorum ecclesiae Craceviensis („Księga dobrodziejstw biskupstwa krakowskiego”), który jest obecnie głównym źródłem historii gospodarczej. Jego Historiae Polonicae pierwotnie ukazała się w 12 książkach w latach 1455–1480, ale została opublikowana w całości dopiero w latach 1711–12 (2 tomy). Chociaż praca jest głęboko patriotyczna i często tendencyjna, jest ceniona jako dowód na to, że wiele dokumentów nie istnieje już w oryginale.
