Architektura krajobrazu, rozwój i ozdobne sadzenie ogrodów, dziedzińców, terenów, parków i innych planowanych zielonych przestrzeni zewnętrznych. Ogrodnictwo krajobrazowe służy do poprawy przyrody i stworzenia naturalnego otoczenia dla budynków, miast i miasteczek. Jest to jedna ze sztuk dekoracyjnych i jest związana z architekturą, urbanistyką i ogrodnictwem.
Kartkówka
„Najbardziej idealne wyżywienie”: quiz ogrodowy
Jak faktycznie nazywało się Capability Brown?
Poniżej przedstawiono krótkie omówienie architektury krajobrazu. Aby uzyskać pełne leczenie, zobacz projektowanie ogrodów i krajobrazu.
Architekci krajobrazu zaczynają od naturalnego terenu i ulepszają, odtwarzają lub zmieniają istniejące formy terenu. „Ogród” zazwyczaj oznacza mniejszy, intensywniej uprawiany obszar, często tworzony wokół budynku mieszkalnego lub innej małej konstrukcji. „Krajobraz” oznacza większy obszar, taki jak park, obszar miejski, kampus lub pobocze.
Drzewa, krzewy, krzewy, żywopłoty, kwiaty, trawy, woda (jeziora, strumienie, stawy i kaskady) i skały są używane do zmiany lub stworzenia przyjemnego naturalnego otoczenia. Wykorzystywane są również takie sztuczne urządzenia, jak pokłady, tarasy, place, chodniki, ogrodzenia, altany i fontanny. Znaczenie sztucznych elementów w stosunku do naturalnych składników różni się w zależności od projektanta, celu konkretnego miejsca oraz dominującej kultury i mody.
Projekty ogrodowe i krajobrazowe mogą różnić się koncepcyjnie między klasycznym / symetrycznym i naturalnym / romantycznym, formalnością i nieformalnością, użytecznością i przyjemnością oraz prywatnymi i publicznymi. Zamknięty ogród patio z wannami, koszami roślin i kostką brukową kontrastuje z dużym „naturalnym” ogrodem popularnym w XVIII-wiecznej Anglii, gdzie elementy sztuczne były mniej widoczne.
Aspekty estetyczne ogrodu lub krajobrazu obejmują formę, rośliny, kolor, zapach, wielkość, klimat i funkcję. Ogrody wymagają ciągłej pielęgnacji, aby chwasty i inne niepożądane zjawiska naturalne nie mogły się odrodzić. Ogrody zmieniają się wraz z porami roku i klimatem oraz wraz z cyklem wzrostu i rozkładu ich roślin.
Historycznie ogrody zostały zaprojektowane bardziej dla prywatnych niż dla publicznej przyjemności. Starożytni Egipcjanie, Grecy i Rzymianie opracowali własne charakterystyczne projekty ogrodów. Willa Hadriana w pobliżu Tivoli we Włoszech zawiera rozległy ogród przyjemny, który miał ogromny wpływ na kolejne projekty. Włoski renesans rozwinął formalne ogrody, w których krajobraz zewnętrzny uważano za przedłużenie budynku. Niezwykłym przykładem jest XVI-wieczna Villa d'Este w Tivoli.
W XVII wieku André le Nôtre, pod wpływem włoskiego renesansu, stworzył dla Ludwika XIV francuskie ogrody w Wersalu, w których dominowała symetria, widoki i okazałe fontanny. Taki projekt został znacznie skopiowany i być może dopasowany do ludzkiej dominacji nad naturalnym krajobrazem. Te klasyczne ogrody są piękne, ale nieskazitelne, formalne, twarde, wyszukane i logiczne, z prostymi liniami, okręgami, drzewami i żywopłotami oswojonymi w geometryczne kształty oraz z przedziałami na kwiaty. Są przedłużeniem współczesnej architektury.
W XVIII-wiecznej Anglii hrabia Burlington i ogrodnicy William William, Lancelot „Capability” Brown i Humphrey Repton wprowadzili zmianę, dzięki której „naturalna” filozofia projektowania ogrodu zaczęła zalecać nieregularne i nieformalne. Pod koniec wieku uprawiano sztuczne ruiny i groty jako malownicze akcesoria. Znane przykłady obejmują ogrody w Rousham, Stowe i Stourhead. W XIX wieku w Stanach Zjednoczonych wiodącą postacią w projektowaniu ogrodów i krajobrazu był Frederick Law Olmsted.
Na Wschodzie rozwinęła się zupełnie odrębna tradycja ogrodnictwa krajobrazowego, zaczynając od Chin i rozprzestrzeniając się przez Koreę do Japonii. Orientalne podejście do ogrodu było ściśle związane z tradycjami religijnymi. Ogród został zaprojektowany, aby wywołać pewien stan umysłu i poprawić wyrazistą percepcję. Natura dominowała nad stworzoną przez człowieka symetrią. Skały były szczególnie ważne, aw ogrodach japońskich symbole religijne. Skala była zwykle mniejsza niż w ogrodach zachodnich, z naciskiem na drobne szczegóły. Woda, drzewa i mosty były istotnymi elementami. Japoński ogród herbaciany miał wywołać odpowiedni nastrój u osoby zbliżającej się do herbaciarni, aby wziąć udział w ceremonii parzenia herbaty. Orientalne ogrodnictwo krajobrazowe, szczególnie japońskie, wywarło znaczący wpływ na współczesne projekty zachodnie.
