Leśny Budzik - Bażant (Może 2024)
Bażant, każdy ptak z rodziny Phasianidae (zamówienie Galliformes), który jest większy niż przepiórka lub kuropatwa. Większość bażantów - około 50 gatunków z około 16 rodzajów podrodziny Phasianinae - to ptaki o długich ogonach z otwartych lasów i pól, gdzie żywią się małymi stadami. Wszystkie mają ochrypłe połączenia i wiele innych notatek. Samce większości gatunków są uderzająco kolorowe; samice są niepozornie ubarwione. Bażant płci męskiej - wybitny w okresie lęgowym - ma jedną lub więcej ostrogi nóg i może mieć mięsiste ozdoby na twarzy. Zaloty mężczyźni czasami walczą na śmierć w obecności kur, które wydają się całkowicie obojętne na zamieszanie.
Kartkówka
Destination Africa: Fact or Fiction?
Największym krajem w Afryce jest Algieria.
Centrum dystrybucji bażantów pochodziło pierwotnie z Chin do Malezji. Kilka gatunków zostało jednak naturalizowanych gdzie indziej - dwa tysiące lat temu w Anatolii i Europie - a wiele z nich jest cenionych jako ozdoby w ogrodach zoologicznych i kolekcjach prywatnych; są również hodowane do celów sportowych w strzelaniu do przetworów. Niektóre gatunki znalazły się na skraju wyginięcia podczas polowania.
Bażant pospolity (Phasianus colchicus) ma 20–30 ras w całej Azji. Ptaki naturalizowane gdzie indziej to mieszańce ras, z dominującą odmianą sarny (lub chińskiego).
The pheasant prefers grain fields near brushy cover. The male, about 90 cm (35 inches) long, with streaming, narrow, cross-barred tail, has a brown back and coppery breast, purplish-green neck, and two small ear tufts; his entire body is speckled and barred. He collects a harem of about three brownish, relatively short-tailed hens. The grassy nest contains about 10 eggs, which hatch in three to four weeks.
The green pheasant, or kiji (P. versicolor), of Japan, is mainly metallic green. It is sensitive to earth tremors not felt by humans and calls in concert when a quake impends.
The argus pheasants, of southeastern Asia, carry long feathers covered with “eyes.” Two distinct types are known: the crested argus, or ocellated pheasants (Rheinardia), and the great argus (Argusianus). The great argus of Malaya, Sumatra, and Borneo (A. argus) can attain a length of 2 m (6.5 feet). During display the large “eyes” seem to revolve as the bird quivers.
Ornamental pheasants have been kept for centuries, and the birds are represented in collections throughout the world. The best-known ornamentals in the West are two species of ruffed pheasants: Lady Amherst’s (Chrysolophus amherstiae) and the golden pheasant (C. pictus).
Several pheasants are of exceptional coloration. Such are the monals, or Impeyan pheasants, of south-central Asia. The male Himalayan Impeyan (Lophophorus impejanus) has a metallic-green head and throat, coppery nape and neck, green-gold mantle, purplish wings, white back, orangish tail, and black underparts; the hen is streaked brown. The Chinese monal (L. lhuysii), now found only in western China, is an endangered species.
The male tragopans, or horned pheasants (Tragopan species), of Asia also, are among the world’s most colourful birds. They show a bright apron of flesh under the bill during courtship, and short fleshy horns. The white-spotted plumage may be mainly red, yellow, or gray.
