Pamięta Nelsona Mandelę

Pierwsza biografia Nelsona Mandeli z Encyklopedii ukazała się w 1965 roku, opublikowana w „Book of the Year” przygotowanej przez londyńskie biuro:

Mandela, Nelson Rolihlahla,Południowoafrykański przywódca polityczny i książę plemienia Transkeian (ur. Umtata, Tembuland, 1918) w 1964 r. Przyciągnął uwagę całego świata jako centralna postać w procesie sabotażowym „Rivonia” (tzw. Po nalocie policyjnym w lipcu 1963 r. Na dom Rivonii Arthur Goldreich, który uciekł i wyemigrował do Londynu). Mandela, który przez kilka lat praktykował jako adwokat w Johannesburgu, wcześniej był sekretarzem generalnym Afrykańskiego Kongresu Narodowego (zakazany od 1960 r.). Brał czynny udział w kampanii oporu przeciwko apartheidowi w 1952 r. I był założycielem (listopad 1961 r.) Organizacji sabotażowej znanej jako Umkonto we Ziswe („Włócznia Narodu”). Mandela był jednym z oskarżonych w południowoafrykańskim procesie o zdradę stanu, który ze wstępnymi przesłuchaniami trwał od grudnia 1956 r. Do marca 1961 r. Uniknął aresztowania, został podziemnym przywódcą Narodowej Rady Działania, którą zorganizował w maju 1961 r., I był nazwany „Black Pimpernel”. Opuścił kraj w lutym 1962 r., Aby wziąć udział w konferencji w Panisańskim Ruchu Wolności w Addis Abebie i szukał wsparcia w innych krajach Afryki i Wielkiej Brytanii. Po aresztowaniu w pobliżu Howick, Natal, 5 sierpnia 1962 r. Został postawiony przed sądem i skazany na pięć lat więzienia. Po skazaniu w procesie w Rivonii o spisku „gwałtownej rewolucji w celu zablokowania rządowych planów separacji rasowej” Mandela został skazany 12 czerwca [1964 r.] Wraz z siedmioma innymi osobami na dożywocie. Proces, który był najważniejszym procesem politycznym w Afryce Południowej od czasu dojścia do władzy rządu nacjonalistycznego w 1948 r., Zyskał znaczny rozgłos, częściowo z powodu brytyjskiej kampanii skierowanej na los oskarżonego. Po skazaniu oficjalny brytyjski apel do premiera Republiki Południowej Afryki o zmniejszenie kar dla Mandeli i innych został odrzucony.

Ta Księga Roku, w której opisano wydarzenia z 1964 r., Odnotowała także wyrok Mandeli w artykule na temat Afryki Południowej:

Na całym świecie było zainteresowanie procesem ośmiu członków „Krajowego dowództwa” „Narodowego Komitetu Wyzwolenia” i „Włóczni Narodu” (Umkinto wa Sizwe), którzy zostali aresztowani w 1963 r. W Rivonia w Johannesburgu. Siedmiu, w tym byli przywódcy Kongresu Narodowego Afryki, Nelson Mandela i Walter Sisulu, zostali skazani na dożywocie; jeden został uniewinniony. Rząd odrzucił prośby o ułaskawienie ze strony Organizacji Narodów Zjednoczonych i innych kręgów z tego powodu, że oskarżony został poddany sprawiedliwemu procesowi przez bezstronny sąd. Po sprawie Rivonia nastąpiły procesy innych członków „National Council of Liberation”.

W latach 1965 biura w Londynie i Chicago przygotowały osobne produkty Book of the Year. Wydanie amerykańskie nie zawierało biografii Mandeli, chociaż donosiło o jego skazaniu w artykule na temat Afryki:

W Afryce Południowej ośmiu mężczyzn, w tym Nelson R. Mandela, wiceprezydent zakazanego Afrykańskiego Kongresu Nacjonalistycznego, i Walter ME Sisulu, jego sekretarz generalny, po tym, jak przyznali się do zorganizowania kampanii sabotażowej przeciwko apartheidowi, zostali skazani. Rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ z 9 i 18 czerwca, w ramach ogólnego potępienia polityki rasowej w RPA, poprosiły o ułaskawienie skazanych mężczyzn.

W swoim artykule na temat Afryki Południowej używał tego samego języka, co wydanie przygotowane w Londynie, ale z pewnymi wariacjami faktycznymi i stylistycznymi:

Interesy międzynarodowe koncentrowały się na procesie dziewięciu członków „najwyższego dowództwa narodowego” Narodowego Komitetu Wyzwolenia i organizacji Włóczni Narodu, którzy zostali aresztowani w 1963 r. Osiem, w tym byli przywódcy byłego kongresu narodowego Afryki, Nelson Mandela i Walter Sisulu, zostali skazani za spiskowanie w celu obalenia rządu siłą i zostali skazani na dożywocie; jeden został uniewinniony. Rząd odrzucił prośby ONZ o ułaskawienie, stwierdzając, że oskarżony otrzymał uczciwy proces przez bezstronny sąd.

Podczas uwięzienia Nelsona Mandeli

Pierwsza biografia Mandeli w encyklopedii drukowanej w encyklopedii ukazała się w 1985 roku, jako część ważnej rewizji 15. wydania encyklopedii. Chociaż literówka źle zinterpretowała nazwę Mandeli, znacznie wydłużyła traktowanie Księgi Roku w 1965 roku:

Mandela, Nelson (Rohihlahia) (ur. Lipiec 1918 r., Transkei, S.Afr.), Prawnik z Południowej Afryki i czarny nacjonalista, który w 1964 r. Został skazany na dożywocie za swoją działalność polityczną. Jego sprawa o prawa obywatelskie stała się znana na całym świecie.

Syn naczelnego Henry'ego Mandeli z plemienia Tembu, kształcił się w University College of Fort Hare i University of Witwatersrand i uzyskał kwalifikacje prawnicze w 1942 roku. Przystępując do Afrykańskiego Kongresu Narodowego w 1944 roku, zaangażował się w opór przeciwko apartheidowi rządzącej Partii Narodowej polisy po 1948 r. i ostatecznie stanął przed sądem za zdradę stanu w latach 1956–61 (uniewinniony 1961). W następnym roku został ponownie uwięziony i skazany na pięć lat więzienia.

W 1963 roku on, będąc w więzieniu, i dziewięciu innych mężczyzn (pięciu czarnych, trzech białych i jednego Hindusa) zostali oskarżeni w słynnej Procesie Rivonia, nazwanym na cześć modnego przedmieścia Johannesburga, gdzie policja najazdowa odkryła ilość broni i sprzętu na siedziba podziemnej Umkonto We Sizwe (Włócznia Narodu, skrzydło wojskowe Afrykańskiego Kongresu Narodowego). Mandela była powiązana z organizacją i oskarżona o próbę obalenia rządu przez przemoc; Mandela i sześciu innych przyznało się do winy. 11 czerwca 1964 r. Został skazany na dożywocie, przy czym mniejszych wyroków wydano ośmiu innym, a jeden został zwolniony. W latach 1964–1982 był uwięziony w więzieniu Robben Island, niedaleko Kapsztadu; potem był w Więzieniu Pollsmoor, w pobliżu na kontynencie.

Jego żona, Winnie Mandela, próbowała zareklamować swoją sprawę i ostatecznie została zbanowana i ograniczona do czarnego getta w pobliżu miasta Brandfort, 400 kilometrów na południowy zachód od Johannesburga. Sam Mandela otrzymał Nagrodę Jawaharlala Nehru w 1979 r., Nagrodę im. Bruno Kreisky'ego za prawa człowieka w 1981 r. Oraz szereg doktoratów honoris causa uniwersytetów. Wiele jego pism i przemówień zebrano w No Easy Walk to Freedom (1965), The Struggle Is My Life (1978) i I Am Prepared to Die, 4 rev. wyd. (1979).

Rok później, w Księdze Roku podsumowującej wydarzenia z 1985 roku, ukazała się kolejna biografia Mandeli, napisana przez Colina Leguma, korespondenta gazety The Observer. Pojawił się między biografiami Davida Mameta i Carmelo Mifsuda Bonniciego:

Mandela, Nelson Rolihlahla

Przez 21 lat był więźniem życia, Nelson Mandela stał się bohaterem ludowym Czarnej Afryki Południowej. Badania opinii publicznej wykazały, że 70% z 23,9 milionów czarnych w kraju uważało go za swojego lidera. Jego znaczenie w zmieniającym się systemie politycznym republiki zostało docenione przez Pres. PW Botha, kiedy zaoferował zwolnienie Mandeli, pod warunkiem, że po raz pierwszy wyrzekł się przemocy. Jako inicjator walki zbrojnej Mandela odrzucił ofertę wolności osobistej. Jednak kiedy lord Bethell, obrońca praw człowieka w Wielkiej Brytanii, mógł odwiedzić go w więzieniu Pollsmoor, Mandela powiedział, że jest gotowy ogłosić rozejm w walce zbrojnej, jeśli władze „zalegalizują nas, będą traktować nas jak partię polityczną i negocjować z nas."

Mandela został skazany na dożywocie w 1964 roku, po tym jak przyznał się do odpowiedzialności za rozpoczęcie Umkonto We Sizwe (Włócznia Narodu) do prowadzenia walki zbrojnej przeciwko systemowi apartheidu w Południowej Afryce (separacja rasowa). Podczas pobytu w więzieniu został wybrany na prezydenta generalnego zakazanego Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC), najstarszej czarnej organizacji nacjonalistycznej w kraju, założonej w 1912 roku. Jego żona, Winnie, zyskała także na znaczeniu dzięki nieposłuszeństwu wobec władz, pomimo zakazu ograniczającego ją do Brandfort, małej wioski w Orange Free State.

Nelson Mandela urodził się w lipcu 1918 r. W Umtata w Tembuland w Transkei. Po ukończeniu edukacji w metodystycznej szkole misyjnej w Transkei, uzyskał stopień naukowy w czarnym University College (obecnie University) w Fort Hare, żłobku czarnych nacjonalistycznych polityków. W 1941 r. Pospiesznie opuścił dom, aby uniknąć tradycyjnie zaaranżowanego małżeństwa; zamiast tego zaczął studiować prawo na Uniwersytecie Witwatersrand w Johannesburgu. Po kwalifikacjach wszedł w spółkę jawną z Oliverem Tambo (qv) i obaj założył Ligę Młodzieży ANC w 1944 roku.

Strzelaniny w Sharpeville w 1960 r., A następnie zakaz ANC i Kongres Panafrykański doprowadziły do ​​podjęcia przez Mandelę decyzji o zerwaniu z tradycyjną polityką ANC polegającą na niestosowaniu przemocy. W 1962 r. Potajemnie wyjechał za granicę, by szukać wsparcia gdzie indziej w Afryce i Wielkiej Brytanii. Po powrocie do domu został aresztowany, aw listopadzie 1962 r. Został skazany na pięć lat więzienia za działalność wywrotową i nielegalne opuszczenie kraju. Podczas pobytu w więzieniu był ścigany wraz z innymi przywódcami ANC w słynnym procesie w Rivonii w latach 1963–64, który doprowadził do dożywocia.

Wolność i prezydentura Nelsona Mandeli

W 1990 roku - roku, który Księga Roku nazwała „doniosłym wydarzeniem dla Afryki Południowej” - Mandela została zwolniona z więzienia i została wiceprezydentem ANC. Kolejna biografia Mandeli autorstwa Legum pojawiła się w książce roku opublikowanej w 1991 roku:

Mandela, Nelson Rolihlahla

Często określany jako „najsłynniejszy więzień świata”, Nelson Mandela odzyskał wolność w lutym 1990 r. Po spędzeniu ponad 27 lat w więzieniu w Południowej Afryce. Został skazany na dożywocie za zarzuty wynikające z jego roli w rozpoczęciu walki zbrojnej i ustanowienia Umkonto we Sizwe (Włócznia Narodu), skrzydła wojskowego Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC). „Walka to moje życie” - napisał w 1961 roku. „Będę walczył o wolność do końca moich dni”. Miał 71 lat, kiedy w końcu opuścił więzienie. Jego uwolnienie spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem ze strony czarnych mieszkańców Afryki Południowej, a także wielu białych. Jego międzynarodowa sława została doceniona przez sposób, w jaki został przyjęty w stolicach Afryki, a także w Waszyngtonie, DC, Londynie, Ottawie i Sztokholmie. Wcześniej był nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla.

Po zwolnieniu Mandela z całego serca zaangażował się w negocjacje z rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie nieracjonalnej demokratycznej konstytucji. Nawiązał bliski kontakt z prezydentem RPA. FW de Klerk, którego opisał jako „człowieka uczciwości”. W trudnych rozmowach Mandela okazała cierpliwość i elastyczność w pokonywaniu przeszkód w poważnych negocjacjach dotyczących nowej konstytucji. Chociaż uznany charyzmatyczny przywódca ANC, nalegał, aby pozostać wiceprezydentem w szacunku dla Olivera Tambo, który wyzdrowiał po ciężkim udarze.

Jednym z głównych wkładów Mandeli było przekonanie ANC do zawieszenia walki zbrojnej, co jest warunkiem wstępnym wymaganym przez rząd przed rozpoczęciem negocjacji. Oprócz trudności nieodłącznie związanych z procesem negocjacyjnym, musiał on poradzić sobie z problemem ustanowienia ANC jako legalnego ruchu krajowego. Nie mniej kłopotał się aresztowaniem jego żony Winnie pod zarzutem uprowadzenia i tortur wynikających ze śmierci młodego czarnego bojownika. Pozostał wobec niej głęboko lojalny.

Mandela urodziła się w 1918 r. W Transkei w rządzącej rodzinie Tembu. Będąc studentem na University College of Fort Hare, został uwikłany w politykę i został wydalony za udział w strajku studenckim. Opuścił Transkei, aby uniknąć plemiennego małżeństwa, i przez pewien czas był policjantem w kopalniach Transvaal. Ukończył licencjat korespondencyjnie, a następnie uzyskał stopień naukowy na Uniwersytecie Witwatersrand, co umożliwiło mu założenie własnej praktyki prawnej w Tambo. Mandela został skazany na dziewięć miesięcy więzienia za działalność polityczną w 1952 r. W 1956 r. Został oskarżony o zdradę stanu, ale został uniewinniony. Ponownie został aresztowany w 1962 r., A dwa lata później został skazany na dożywocie za spisek mający na celu obalenie rządu przez rewolucję i pomoc w zbrojnej inwazji na Afrykę Południową.

W 1993 roku Mandela i de Klerk zostali wspólnie nagrodzeni Nagrodą Nobla dla Pokoju. Okazja ta zainspirowała kolejny krótki profil Mandeli w Księdze Roku wydanej w 1994 roku. W tym samym roku Mandela został pierwszym czarnym prezydentem Afryki Południowej, zajmując stanowisko którego zastąpił Thabo Mbeki w 1999 r. Pięć lat później, w 2004 r., „były prezydent Nelson Mandela oficjalnie wycofał się z życia publicznego”, jak zauważył długoletni współpracownik Martin Legassick w książce roku opublikowanej w 2005 r.

Do czasu wycofania drukowanej wersji Encyklopedii w 2012 r. Jej biografia Mandeli znacznie się poszerzyła od 1985 r., A towarzyszyła jej fotografia z 1990 r.:

Mandela, Nelson, w całości Nelson Rolihlahla Mandela (ur. 18 lipca 1918 r., Umtata, Przylądek Dobrej Nadziei, S.Af.), czarny nacjonalista z Południowej Afryki i mąż stanu, którego długie więzienie (1962–1990), a następnie wstąpienie na urząd prezydenta (1994) symbolizował aspiracje czarnej większości Południowej Afryki. Kierował krajem do 1999 roku.

Nelson Mandela, syn naczelnika Henry'ego Mandeli z ludu Tembu mówiącego w języku khosa, zrzekł się prawa do wodza, by zostać prawnikiem. Uczęszczał do University College of Fort Hare i studiował prawo na University of Witwatersrand; później zdał egzamin kwalifikacyjny, aby zostać prawnikiem, aw 1952 r. otworzył firmę z Oliverem Tambo. W 1944 r. Wstąpił do Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC), grupy wyzwolenia Czarnych, aw 1949 r. Został jednym z jej przywódców, pomagając ożywić organizację i przeciwstawić się polityce apartheidu (qv) rządzącej Partii Narodowej. Mandela stanął przed sądem za zdradę w latach 1956–61, ale został uniewinniony. Podczas przedłużającego się postępowania sądowego rozwiódł się z pierwszą żoną i poślubił Nomzamo Winifred Madikizela (Winnie Mandela); rozwiedli się w 1996 r. Po masakrze nieuzbrojonych Afrykańczyków przez siły policyjne w Sharpeville w 1960 r. i późniejszym zakazie ANC Mandela porzucił pokojową postawę i zaczął opowiadać się za aktami sabotażu. W 1962 r. Został uwięziony i skazany na pięć lat więzienia.

W 1963 r. Uwięziona Mandela i kilku innych mężczyzn zostało osądzonych za sabotaż, zdradę stanu i brutalny spisek w słynnej Procesie Rivonia, nazwanym na cześć modnego przedmieścia Johannesburga, gdzie policja najazdowa odkryła ilość broni i sprzętu w kwaterze głównej wojskowego skrzydła ANC, podziemny Umkhonto We Sizwe („Włócznia Narodu”). Mandela był założycielem organizacji i przyznał się do prawdziwości niektórych zarzutów postawionych przeciwko niemu. 12 czerwca 1964 r. Został skazany na dożywocie.

W latach 1964–1982 Mandela był uwięziony w więzieniu Robben Island, niedaleko Kapsztadu. Następnie był przetrzymywany w więzieniu Pollsmoor o maksymalnym bezpieczeństwie do 1988 r., Kiedy to był hospitalizowany z powodu gruźlicy. Mandela zachował szerokie poparcie wśród czarnej ludności Południowej Afryki i jego uwięzienia, ponieważ jest to przyczyna célèbre wśród międzynarodowych przeciwników reżimu. Rząd Republiki Południowej Afryki za prezydenta FW de Klerka zwolnił Mandelę z więzienia 11 lutego 1990 r. 2 marca Mandela został wybrany na wiceprezydenta ANC, a jego prezydentem został w lipcu 1991 r. Mandela i de Klerk pracowali nad zakończeniem apartheidu i doprowadzić do pokojowego przejścia do demokracji nieracjonalnej w Afryce Południowej. W 1993 roku otrzymali Nagrodę Nobla dla Pokoju za swoje wysiłki.

W kwietniu 1994 r. W Południowej Afryce odbyły się pierwsze wybory wszystkich ras, które wygrała Mandela i ANC. Jako prezydent powołał Komisję Prawdy i Pojednania, która badała przypadki łamania praw człowieka w ramach apartheidu oraz wprowadziła inicjatywy w zakresie mieszkalnictwa, edukacji i rozwoju gospodarczego mające na celu poprawę poziomu życia czarnej ludności kraju. W 1996 r. Nadzorował uchwalenie nowej demokratycznej konstytucji. W następnym roku Mandela zrezygnował ze stanowiska w ANC, aw 1999 r. Nie starał się o drugą kadencję na prezydenta RPA. Po odejściu ze stanowiska w czerwcu wycofał się z aktywnej polityki.

Pisma i przemówienia Mandeli zostały zebrane w No Easy Walk to Freedom (1965) i I Am Prepared to Die, 4th rev. wyd. (1979). Jego autobiografia, Long Walk to Freedom, została opublikowana w 1994 roku.

Szczegóły dotyczące życia Kubie Mandeli, które pojawiły się we wcześniejszych biografiach Nelsona Mandeli, zostały zawarte w drukowanej biografii jej encyklopedii, która natychmiast pojawiła się po jego.

Od 1998 roku elektroniczna wersja biografii Nelsona Mandeli została poprawiona kilkanaście razy, a dziś biografia ta różni się znacznie od tej, która pojawia się w ostatnim wydaniu Encyklopedii.