Sam Rayburn Amerykański polityk

Sam Rayburn, w całości Samuel Taliaferro Rayburn, (ur. 6 stycznia 1882 r., Hrabstwo Roane, Tenn., USA - zm. 16 listopada 1961 r., Bonham, Teksas), amerykański przywódca polityczny, który pełnił funkcję przewodniczącego amerykańskiej Izby Przedstawiciele od prawie 17 lat. Po raz pierwszy został wybrany do domu w 1912 r. I służył tam nieprzerwanie przez 48 lat 8 miesięcy, co w chwili jego śmierci było rekordową kadencją. Został wybrany do Kongresu 25 razy z rzędu. Rayburn House Office Building, kongresowy budynek biurowy na Kapitolu, został nazwany w jego pamięci.

Kartkówka

Studium historii: fakt czy fikcja?

Dzisiejszy diament nadziei jest mniejszy niż ten sprzed wieków.

Życie

Rodzina Rayburn, głównie szkockiego pochodzenia, przeprowadziła się z Tennessee do Teksasu w 1887 r. Tam Rayburn dorastał na 40-akrowej farmie. Przeszedł przez East Texas Normal College (obecnie Texas A&M University - Commerce), uczył szkoły i został prawnikiem. Przez sześć lat (1907–13) służył w Izbie Reprezentantów w Teksasie, aw 1911 r. Został wybrany mówcą. W następnym roku został wybrany do Kongresu USA, gdzie pozostał przez prawie pół wieku.

Energiczny, rozważny, ambitny i uprzejmy Rayburn szybko stał się wpływowy za kulisami w rządzie i polityce partyjnej. Jako przewodniczący (1931–37) potężnego Domu Komisji ds. Międzystanowej i Handlu Zagranicznego był głównym architektem Nowego Ładu. Jako członek Izby Reprezentantów był współautorem sześciu ważnych ustaw - Ustawy o transporcie kolejowym w sytuacjach nadzwyczajnych, Ustawy o „Prawdzie w papierach wartościowych”, Ustawy o giełdzie papierów wartościowych, Federalnej Ustawy o komunikacji, Ustawy o elektryfikacji obszarów wiejskich i jednej z najbardziej gorzko zakwestionowanych ze wszystkich przepisów Nowego Ładu, Ustawa o spółkach publicznych.

Rayburn was elected Democratic leader of the House of Representatives in 1937 and became speaker of the House on Sept. 16, 1940. He held the latter office for almost 17 years, exceeding by a wide margin the previous record set by Kentucky statesman Henry Clay in the first quarter of the 19th century. Noted for his tart common sense, his honesty, and his unflagging patriotism, Rayburn was a trusted adviser to Presidents Franklin D. Roosevelt, Harry Truman, Dwight D. Eisenhower, and John F. Kennedy. A dedicated party man who described himself as a Democrat “without prefix, without suffix, and without apology,” Rayburn was often called “Mr. Democrat.” He was permanent chairman of the Democratic National Convention in 1948, 1952, and 1956. After he won the battle in 1961 to enlarge the House Committee on Rules—the hardest internal House struggle in 50 years—Rayburn’s health failed quickly. Before Congress adjourned that year, he went home to Bonham, Texas, where he died.

Legacy

At the time of his death, Rayburn was regarded as an extraordinarily able legislator who had gone on to become the most effective speaker of the House since Joe Cannon was divested of his power in 1910. That assessment of Rayburn did not change in the decades following his death. His pivotal role in the House as a broker between the Northern and Southern wings of the Democratic Party, however, was later better understood and appreciated. During Rayburn’s tenure, power in the House was lodged in the hands of committee chairs who gained their positions through seniority. Because the American South still was overwhelmingly Democratic and the Republican Party was not competitive there, Southern Democrats in the House—with their seniority and their control over chairs of committees—tended to have great power. Northern Democrats tended to be more liberal than their Southern counterparts, but their lack of seniority and committee chairs diminished their influence in the House. Rayburn brokered the interests of both wings of the Democratic Party.

Although the office of speaker at that time lacked great formal powers, Rayburn used the limited influence of the office to maximum advantage. He also relied heavily on his personal prestige, his skill at persuasion, and personal friendships built up over decades in the House to bridge the regional differences within the Democratic Party and to forge a working majority in the House. His leadership style usually resulted in congenial relations not only between the Northern and Southern wings of the Democratic Party but also between Rayburn and the Republican leadership of the House—a considerable accomplishment, especially when viewed in the light of the divisive House of Representatives in the early 21st century.