Siedmiu mędrców z bambusowego gaju, zwanych także siedmioma godnymi bambusowego gaju, romanizacja Pinyin Zhulinqixian, romanizacja Wade-Gilesa Chu-lin ch'i-hsien, grupa chińskich uczonych i poetów z reklamy z połowy III wieku, którzy połączyli siły aby uciec od hipokryzji i niebezpieczeństwa politycznego świata urzędników państwowych do życia w piciu wina i pisaniu wierszy na wsi. Ich odwrót był typowy dla zorientowanego na daoizm ruchu qingtan („czysta rozmowa”), który opowiadał się za wolnością wypowiedzi i hedonistyczną ucieczką przed skorumpowaną polityką dworską krótko żyjącej dynastii Wei (ad 220–265 / 266; okres Trzech Królestw).
Kartkówka
Znani autorzy
Kto napisał Lśnienie?
Grupa przyjaciół zebrała się w bambusowym gaju w pobliżu wiejskiej posiadłości pisarza i alchemika Ji Kanga w Shanyang (na południu dzisiejszej prowincji Henan). Niezależne myślenie Ji i pogarda dla dworskich zwyczajów doprowadziły do jego egzekucji przez państwo, co zostało mocno protestowane przez jego kilka tysięcy wyznawców; jego egzekucja świadczy o bardzo realnych zagrożeniach, które zmusiły Mędrców do wycofania się z życia w pałacu.
Najważniejszym spośród Siedmiu Mędrców był swobodnie myślący, ekscentryczny i wysoko wykwalifikowany poeta Ruan Ji. Xiang Xiu napisał Sijiufu („Reminiscencja”), a wraz z Guo Xiang, współczesnym neoooistą Zhuangzizhu, sławny komentarz do dzieł wczesnego taoistycznego filozofa Zhuangzi. Pozostali członkowie grupy to poeta Liu Ling, muzyk Ruan Xian, pobożny daoista Shan Dao i Wang Rong (znany głównie ze swojego bogactwa).
Napięcia, które spowodowały przymusową emeryturę Siedmiu Mędrców, ujawniają się w ich pismach i innych eremickich poetów tamtych czasów. Ich wiersze i eseje często koncentrują się na niemożności życia uczonego w pałacu (z krytyką sądu czasami koniecznie zawoalowanego w alegorii) oraz przyjemnościami i trudami życia na wsi. Emerytura Siedmiu Mędrców posłużyła za wzór dla późniejszych chińskich pisarzy żyjących w niespokojnych czasach.
