Skoki narciarskie

Skoki narciarskie, konkurencyjne zawody narciarskie, w których zawodnicy zjeżdżają ze stromej rampy, która zakręca w górę na końcu lub punkt startu. Narciarze skaczą z końca, próbując pokonać jak największą odległość poziomą w powietrzu.

Skoki narciarskie są częścią Zimowych Igrzysk Olimpijskich od Igrzysk Olimpijskich 1924 w Chamonix we Francji. Po dodaniu drugiej, znacznie większej skoczni do igrzysk olimpijskich w 1964 roku, impreza została podzielona, ​​tworząc skoki na duże skoki i normalne (lub małe) skoki na skoczni. Zawody odbywają się na starannie wyselekcjonowanych i przygotowanych wzgórzach, sklasyfikowanych według odległości od punktu startu, którą większość narciarzy mogłaby podróżować i nadal bezpiecznie lądować; większość międzynarodowych zawodów seniorskich, w tym igrzysk olimpijskich, jest rozgrywana na wysokości 120 i 90 metrów (393,7 i 295,275 stóp) - odpowiednio, duża skocznia i normalna skocznia. Zawody w skokach narciarskich zarówno indywidualnych, jak i drużynowych są kwestionowane podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Mistrzostwa świata w skokach narciarskich rozpoczęły się w 1925 r. Pod kierownictwem Fédération Internationale de Ski (FIS), a trasa Pucharu Świata została założona w 1980 r.Kobiety nie rywalizowały w skokach narciarskich na mistrzostwach świata FIS aż do 2009 roku, aw 2011 roku skocznie narciarskie kobiet zostały dodane do harmonogramu Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi w Rosji.

Skocznia zaczyna się od podejścia lub najazdu, który często zaczyna się na rusztowaniu lub wieży; skoczek jedzie na nartach w pozycji skulonej, zwiększając prędkość (aż 100 km [62 mil] na godzinę), aż dotrze do startu, gdzie skacze na zewnątrz i w górę. Ze względu na ryzyko zjechania z góry z tak dużymi prędkościami i jednoczesną możliwość lądowania zbyt daleko na dnie wzgórza, sędziowie są upoważnieni do obniżenia punktu początkowego skoku w celu zmniejszenia maksymalnej potencjalnej prędkości skoczków.

W powietrzu zawodnicy mogą polegać tylko na pozycji ciała, aby zmaksymalizować swój skok. Do wczesnych lat dziewięćdziesiątych większość skoczków preferowała pozycję pochyloną do przodu od kostek z prostymi kolanami i nartami trzymanymi równolegle i nachylonymi lekko do góry. Ta pozycja minimalizuje opór wiatru i przyczynia się do aerodynamicznego efektu podnoszenia w celu zwiększenia długości skoku. Jednak w połowie lat 80. szwedzki skoczek Jan Boklöv zademonstrował nową technikę, która zapewniła jeszcze więcej siły: styl V. Pozycja ta jest osiągana przez skierowanie końców nart na zewnątrz w przeciwnych kierunkach, aby uzyskać kształt litery V. Po wyśmiewaniu go ze względu na jego nietradycyjny styl,Boklöv był później modelem dla skoczków Pucharu Świata po swoim pierwszym zwycięstwie w zawodach Pucharu Świata w latach 1988–89 i testach naukowych, które potwierdziły lepszy wzrost uzyskany w stylu V.

The landing of a jump is made on a steep section of the hill in a more upright position, with the shock of contact taken up by the knees and hips and one ski farther forward than the other (the telemark position). After the slope levels off, the jumper stops his forward momentum by turning. In addition to the judges’ ability to lower the starting point, other precautions are taken to prevent overjumping, including limits on ski length and ski-suit thickness (thicker suits permit more air to be trapped in the suit and thereby allow for longer jumps) and rules for the placement of bindings on skis. The hills have also been altered for safety; hills are now contoured to ensure that a jumper is rarely more than 3 to 4.5 metres (10 to 15 feet) above the ground during a jump.

Competitors make two jumps. Performance is decided partly by distance covered and partly by form, on the basis of style marks awarded by five judges. Concerning distance, a jump to the K-point (where the distance from the starting point equals the height of the hill) garners a jumper 60 points, with additional points added for each metre beyond the K-point. Style points are deducted for such errors as touching the ground with a hand after landing or not landing with one foot before the other.

Ski flying is similar to ski jumping in every respect except its scoring system, which emphasizes distance over style. Under ideal conditions top contestants are capable of leaps of over 200 metres (656 feet). Ski flying is not included in the Olympics.