Wielkie konstrukcje: Olbrzymie mosty, odc. 1/3 - Z Danii do Szwecji (Może 2024)
Most wiszący, most z napowietrznymi linkami podtrzymującymi jezdnię. Jedna z najstarszych form inżynieryjnych, mosty podwieszane zostały zbudowane przez prymitywne ludy za pomocą winorośli do kabli i montażu drogi bezpośrednio na kablach. Znacznie silniejszy typ został wprowadzony w Indiach około IV wieku, w którym użyto kabli z plecionego bambusa, a później z żelaznego łańcucha, z zawieszoną jezdnią.
most: zawieszenie
Most wiszący przenosi obciążenia pionowe za pomocą zakrzywionych kabli. Obciążenia te przenoszone są zarówno na wieże, które przenoszą
W dzisiejszych czasach most wiszący stanowił ekonomiczne rozwiązanie problemu długich rozpiętości nad strumieniami żeglownymi lub w innych miejscach, w których trudno jest znaleźć filary w strumieniu. Brytyjscy, francuscy, amerykańscy i inni inżynierowie z przełomu XVIII i XIX wieku napotkali poważne problemy dotyczące stabilności i wytrzymałości na działanie wiatru i dużych obciążeń; awarie wynikały z burz, obfitych opadów śniegu i stad bydła. Uznanie za rozwiązanie problemu należy głównie do Johna Augusta Roeblinga, urodzonego w Niemczech amerykańskiego inżyniera, który dodał kratownicę do sieci po obu stronach swoich dróg i stworzył konstrukcję tak sztywną, że udało mu się pokonać wąwóz Niagara w wodospadzie Niagara w stanie Nowy Jork. Rzeka Ohio w Cincinnati, a na koniec w swoim arcydziele East River między Brooklynem a Manhattanem w Nowym Jorku.
The technique of cable spinning for suspension bridges was invented by the French engineer Louis Vicat, a contemporary of Roebling. Vicat’s method employed a traveling wheel to carry the continuous cable strand from the anchorage on one side up over the tower, down on a predetermined sag (catenary) to the midpoint of the bridge, up and over the tower on the farther side to the farther anchorage, where a crew received the wheel, anchored the strand, and returned the wheel, laying a fresh strand. From these successive parallel strands a cable was built up.
Another major development in the modern suspension bridge was the pneumatic caisson, which permitted pier foundation at great depths. It was used initially by French, British, and American engineers, including Washington Roebling, who completed his father’s Brooklyn Bridge.
For a time in the 1930s, American engineers experimented with a narrow solid girder in place of the web truss to stiffen the roadway, but the failure of the Tacoma Narrows Bridge in 1940 under aerodynamic forces instigated a return to the web truss. Later, aerodynamically stable box girders replaced the web truss.
By the late 1980s, three suspension bridges (the Golden Gate, in San Francisco, the Verrazano-Narrows, in New York City, and the Humber Bridge, near Hull, England) had main-span lengths of more than 4,000 feet (1,200 metres). Modern steel alloys are considered capable of much greater spans. Though suspension bridges can be made strong enough to support freight trains, they have nearly all been designed for automobile traffic.
A cable-braced bridge was developed by German engineers at Cologne, Düsseldorf, and elsewhere in the 1950s and’60s; in this form a single tower at the midpoint supports the roadway by means of a number of cables. Another development of the 1960s, aimed at reducing time of construction, was cable fabricated in the shop.
