André-Adolphe-Eugène Disdéri (ur. 28 marca 1819 r. W Paryżu, Francja - zm. 4 października 1889 r. W Paryżu), francuski fotograf znany z popularyzacji carte-de-visite, małego albumu z nadrukiem zamontowanego na 2 1 / 2 x 4 cale (6 x 10,2 cm), karty i używane jako karty.
Chociaż Disdéri szukał kariery w sztuce, śmierć ojca zmusiła go do zwrócenia się do świata biznesu, aby najpierw wspierać matkę i rodzeństwo, a potem własną żonę, Geneviève Elizabeth Francart i jego dzieci. Wyjechał z Paryża do miasta Brest, w zachodniej Francji, podczas rewolucji 1848 r. Tam wraz z żoną otworzył studio fotograficzne i wykonał dagerotypy. Zostawiając żonę do kierowania studiem w Brest, przeniósł się do Nîmes i zaczął używać niedawno opracowanego procesu mokrego kolodionu do różnych przedmiotów oprócz portretów. Należały do nich malownicze grupy żebraków i szmaciaków oraz mniej artystyczne ujęcia sportowców i robotników.
W 1854 Disdéri wrócił do Paryża jako właściciel największego studia fotograficznego w mieście. W tym roku opatentował mały format karte-de-visite, który zaspokajał potrzebę portretów, które można szybko i niedrogo uchwycić. Jak sama nazwa wskazuje, wywodzi się z kart telefonicznych używanych przez klasy średnie i wyższe podczas płacenia za połączenia społecznościowe. Sugestia, że takie karty mogą być opatrzone wizerunkiem osoby dzwoniącej, skłoniła Disdéri do wynalezienia metody użycia jednego aparatu z czterema obiektywami i podzieloną przegrodą w celu uzyskania wielu portretów na jednej płycie. Po wydrukowaniu obrazy, które pozwalały na różne pozy, można było rozdzielić i wkleić na małych kartonowych mocowaniach. Chociaż ta metoda produkcji sprawiła, że portrety były dostępne dla niższej klasy średniej, fakt, że członkowie rodziny królewskiej i celebrytów zasiadali za takimi portretami, sprawił, że natychmiast można je kolekcjonować. Disdéri zyskał znaczną fortunę dzięki tej popularności, a wpływ portretów na społeczeństwo francuskiego Drugiego Cesarstwa również był znaczący. W 1868 r. Zainteresowanie kartami osłabło i przeszedł do innych formatów portretowych, z których żaden nie przyniósł mu dalszych sukcesów finansowych.
