Pierwszy dzień w wojsku DT84 Pobór do wojska w PRL (Może 2024)
Pobór, zwany także zanurzeniem, obowiązkowy nabór do służby w siłach zbrojnych kraju. Istniał przynajmniej od czasów egipskiego Starego Królestwa (27 wieku p.n.e.), ale było kilka przypadków - starożytnych lub współczesnych - o powszechnym poborze (wzywającym wszystkich zdolnych fizycznie między pewnymi wiekami). Zwykłą formą - nawet podczas wojny totalnej - była służba selektywna.
Francja: pobór
Opierając się na prawie poboru do spisu z września 1798 r., Reżim napoleoński, po znacznych próbach i błędach, stworzył
Zmodyfikowane formy poboru były używane przez Prusy, Szwajcarię, Rosję i inne kraje europejskie w XVII i XVIII wieku. Pierwszy kompleksowy system ogólnokrajowy został ustanowiony przez Republikę Francuską w wojnach po rewolucji francuskiej i został zinstytucjonalizowany przez Napoleona po tym, jak został cesarzem w 1803 r. Po porażce w 1815 r. Został przerwany, a następnie przywrócony kilka lat później, ale z ograniczeniami.
W latach 1807–1813 Prusy opracowały system poborowy oparty na zasadzie usługi powszechnej, który ostatecznie stał się wzorem dla reszty Europy. Jego główną słabością była niezdolność państwa do pokrycia i niezdolność armii do przyjęcia wszystkich kwalifikujących się ludzi. Niemniej jednak Prusy nadal stosowały ten system po epoce napoleońskiej, więc do czasu wojny francusko-niemieckiej (1870–1871) miała masową armię poborową wzmocnioną dużymi jednostkami rezerwowymi, w przeciwieństwie do mniejszej stojącej armii zawodowej Francji.
Po klęsce w 1871 r. Francja wróciła do poboru. W 1872 r. Przywrócono powszechną służbę wojskową, ale obowiązujące ją prawo nie dotyczyło jednakowo wszystkich. Ogólnie rzecz biorąc, ludzie dysponujący wygodnymi środkami mogliby wywiązać się ze swoich obowiązków wojskowych w ciągu roku wolontariatu, podczas gdy wielu specjalistów - lekarzy, duchownych i niektórych pracowników rządowych - otrzymało całkowite zwolnienie. Podobnie jak w Niemczech, ogólnym efektem było spowodowanie, że siły stojące były obsługiwane przez członków niższych klas, podczas gdy lepiej sytuowani w społeczeństwie zdominowali rezerwy.
W XIX wieku poborowy system rekrutacji wojsk stał się powszechny w całej Europie, nawet w Rosji, gdzie istniała prymitywna forma poboru granicząca z wrażeniem. Ludzie, którzy mieli pecha na tyle, że zostali schwytani, odeszli na całe życie. Do 1860 r. Termin ten został skrócony do 15 lat, ale poborowi często nie widzieli już swoich rodzin, a armia rosyjska pod carami pozostała armią pobranych chłopów niedoskonale zintegrowanych z systemem. Początkowo (1918) armia nowo utworzonego radzieckiego rządu socjalistycznego składała się z ochotników, którzy musieli zaciągnąć się na trzy miesiące. W ramach tego systemu liczebność armii zmniejszyła się do zaledwie 306 000 ludzi. Pobór do wojska został przywrócony i do 1920 r., Podczas szczytu wojny domowej, radzieckie siły zbrojne osiągnęły szczyt 5 500 000. W latach dwudziestych XX wieku wszyscy sprawni męscy członkowie proletariatu byli zobowiązani do zarejestrowania się, a od 30 do 40 procent z nich zostało wezwanych do służby wojskowej. W związku z tym ZSRR nadal polegał na poborze, aby wypełnić swoje duże siły zbrojne, a do czasu niemiecko-sowieckiego paktu o nieagresji (1939 r.) Rozszerzył swoje zdolności rezerwowe, przyjmując powszechne szkolenie wojskowe.
Niemcy w okresie międzywojennym zostały zakazane przez traktat wersalski, aby utrzymać siłę militarną liczącą ponad 100 000 ludzi, ale po dojściu do władzy Adolfa Hitlera w 1933 r. Przeciwstawił się temu ograniczeniu w ustawie o służbie wojskowej z 1935 r., Która wprowadziła powszechną służbę wojskową. Zgodnie z tym prawem, każdy chłopiec w wieku 18 lat wstąpił do korpusu służby pracy na sześć miesięcy, a w wieku 19 lat wstąpił na dwuletnią kadencję do wojska. Po dwóch latach został przeniesiony do czynnych rezerw do wieku 35 lat.
W Stanach Zjednoczonych pobór został zastosowany podczas wojny domowej (1861–1865) zarówno przez Północ, jak i Południe. Był on jednak przede wszystkim skuteczny jako bodziec dla wolontariatu i został porzucony po zakończeniu wojny, a nie ożywił się do pierwszej wojny światowej. W kolejnym okresie Wielka Brytania i Stany Zjednoczone były jedynymi głównymi mocarstwami zachodnimi, które nie przyjęły obowiązku służba wojskowa w czasie pokoju. Tradycyjnie w tych krajach utrzymywano małe armie ochotnicze. Ponadto w Wielkiej Brytanii, która była zasadniczo potęgą morską, Marynarka Wojenna miała pierwszeństwo. Jednak podczas I wojny światowej oba kraje przyjęły pobór, Wielka Brytania w 1916 r. I Stany Zjednoczone w 1917 r. Oba kraje porzuciły pobór pod koniec wojny, ale powróciły do niej, gdy II wojna światowa zagroziła; Wielka Brytania wprowadziła go w maju 1939 r. (Pierwszy pobór pokoju w historii tego kraju), a Stany Zjednoczone w 1940 r.
W 1873 r. Japonia porzuciła dziedziczny militaryzm dla systemu poborowego. Pomimo elitarnej tradycji samurajów Japonia zaakceptowała ducha masowej armii pełniej niż narody Europy. Pobór był raczej selektywny niż uniwersalny i co roku produkował około 150 000 nowych mężczyzn na szkolenia. Powołani na dwuletnią kadencję poborowi mieli poczuć, że armia należy do narodu i że wstąpienie do niego jest zaszczytem. Kiedy mężczyzna ukończył dwa lata służby, wszedł do rezerw. W przededniu II wojny światowej większość oficerów wywodziła się raczej z klas średnich niż z samurajów, a więc łączyła ich z żołnierzami. Podsumowując, armia poborowa w tym czasie była żywym symbolem równości Japończyków, a oni służyli jej i popierali ją z niemal fanatycznym oddaniem.
Nadejście ery termojądrowej po II wojnie światowej wstrząsnęło, ale nie wyparło, teorią masowych armii i tylko kilkoma głównymi potęgami zrezygnowano z jakiejś obowiązkowej służby. Najbardziej widocznym tego przykładem była Japonia, która została całkowicie zdemilitaryzowana w latach po II wojnie światowej i która ostatecznie odtworzyła swoje siły zbrojne na małą skalę i na zasadzie wolontariatu. Innym szczególnym przypadkiem była Wielka Brytania, która kontynuowała pobór do pokoju w 1960 r., Kiedy to została zastąpiona przez dobrowolne zaciągnięcie się, a idea masowej armii została praktycznie porzucona. Kanada zastosowała ten sam wzór.
Po 1948 r. Izrael wymagał od mężczyzn i kobiet służenia siłom zbrojnym nowego państwa, podobnie jak Chińska Republika Ludowa po 1949 r. Chiny początkowo przeprowadziły kilkumiesięczne podstawowe szkolenie wojskowe dla wszystkich młodych ludzi, ale wiele milionów osób, które stały się dostępne każdego roku okazało się, że jest ich zbyt wiele, by móc dokładnie trenować. Chiny ostatecznie zdecydowały się na pobór do wojska w bardzo selektywny sposób. Niemcy Zachodnie, zdemilitaryzowane po II wojnie światowej, przywróciły pobór do wojska w 1956 r. Na zasadzie selektywnej. Związek Radziecki zachował szczególnie rygorystyczny system powszechnego poboru, z co najmniej dwuletnim stażem pracy w wieku 18 lat, poprzedzony szkoleniem wojskowym w niepełnym wymiarze godzin w szkole, a następnie okresowym szkoleniem odświeżającym. Po zakończeniu służby czynnej poborowy został umieszczony w czynnej rezerwie do 35 roku życia. Szwajcaria wraz z armią obywatelską pozostała godnym uwagi przykładem powszechnego poboru; wszyscy sprawni fizycznie mężczyźni w wieku 20 lat przeszli wstępne szkolenie trwające cztery miesiące, a następnie osiem okresów trzytygodniowych treningów aż do 33 roku życia, kiedy poszli do rezerw. W Stanach Zjednoczonych, chociaż pobór do pokoju w trybie selektywnym zakończył się w 1973 r. Jako część programu ustanowienia całkowicie ochotniczej służby wojskowej, rejestracja na przyszły projekt w razie potrzeby została przywrócona w 1980 r.
Koniec zimnej wojny i pojawienie się zaawansowanych technologicznie systemów broni połączone w celu zachęcenia do profesjonalizacji europejskich armii. Nawet Francja i Niemcy odeszły od poboru - nie rezygnując jednak z przypuszczalnych korzyści społecznych.
