Konflikt Kosowy Historia Bałkanów [1998–1999]

Konflikt w Kosowie (1998–99), w którym etniczni Albańczycy sprzeciwiali się etnicznym Serbom i rządowi Jugosławii (kupa byłego państwa federalnego, obejmującego republiki Serbii i Czarnogóry) w Kosowie. Konflikt zyskał szerokie zainteresowanie międzynarodowe i został rozwiązany dzięki interwencji Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO).

Serbia: konflikt w Kosowie

Najpoważniejszym zagrożeniem zarówno dla stabilności wewnętrznej, jak i międzynarodowej rehabilitacji Serbii pod koniec lat 90. było pogorszenie

W 1989 roku Ibrahim Rugova, przywódca etnicznych Albańczyków w serbskiej prowincji Kosowo, zainicjował politykę pokojowego protestu przeciwko uchyleniu konstytucyjnej autonomii przez Slobodana Miloševicia, ówczesnego prezydenta Republiki Serbskiej. Milošević i członkowie serbskiej mniejszości Kosowa od dawna sprzeciwiają się temu, że muzułmańscy Albańczycy kontrolowali demograficznie obszar poświęcony Serbom. (Kosowo było siedzibą Serbskiego Kościoła Prawosławnego, a także miejscem tureckiej porażki Serbów w 1389 r. I zwycięstwa Serbów nad Turkami w 1912 r.). Wzrosły napięcia między dwiema grupami etnicznymi i odmowa zajęcia się przez społeczność międzynarodową kwestia ta wspierała bardziej radykalnych przeciwników Rugovej, którzy argumentowali, że ich żądań nie można zabezpieczyć pokojowymi środkami.Armia Wyzwolenia Kosowa (KLA) pojawiła się w 1996 roku, a jej sporadyczne ataki na serbską policję i polityków stale eskalowały przez następne dwa lata.

By 1998 the KLA’s actions could be qualified as a substantial armed uprising. Serbian special police and, eventually, Yugoslav armed forces attempted to reassert control over the region. Atrocities committed by the police, paramilitary groups, and the army caused a wave of refugees to flee the area, and the situation became well publicized through the international media. The Contact Group—an informal coalition of the United States, Great Britain, Germany, France, Italy, and Russia—demanded a cease-fire, the withdrawal of Yugoslav and Serbian forces from Kosovo, the return of refugees, and unlimited access for international monitors. Milošević, who had become president of Yugoslavia in 1997, agreed to meet most of the demands but failed to implement them. The KLA regrouped and rearmed during the cease-fire and renewed its attacks. The Yugoslav and Serbian forces responded with a ruthless counteroffensive and engaged in a program of ethnic cleansing. The United Nations (UN) Security Council condemned this excessive use of force and imposed an arms embargo, but the violence continued.

Diplomatic negotiations began in Rambouillet, France, in February 1999 but broke down the following month. On March 24 NATO began air strikes against Serbian military targets. In response, Yugoslav and Serbian forces drove out all of Kosovo’s ethnic Albanians, displacing hundreds of thousands of people into Albania, Macedonia (now North Macedonia), and Montenegro. The NATO bombing campaign lasted 11 weeks and eventually expanded to Belgrade, where significant damage to the Serbian infrastructure occurred. In June NATO and Yugoslavia signed a peace accord outlining troop withdrawal and the return of nearly one million ethnic Albanians as well as another 500,000 displaced within the province. Most Serbs left the region, and there were occasional reprisals against those who remained. UN peacekeeping forces were deployed in Kosovo, which came under UN administration.

Tensions between Albanians and Serbs in Kosovo continued into the 21st century. Sporadic violence occurred, as when anti-Serb riots broke out in March 2004 in numerous cities and towns in the Kosovo region. The riots claimed some 30 lives and resulted in the displacement of more than 4,000 Serbs and other minorities. In February 2008 Kosovo declared its independence from Serbia (Yugoslavia had ceased to exist in 2003, giving way to the federation of Serbia and Montenegro, which itself dissolved in 2006). Although the United States and several influential members of the European Union chose to recognize Kosovo’s independence, Serbia did not.

• 

•