SYNOWIE JAKUBA - Stary Testament - PL (Czerwiec 2024)
Jakub, hebrajski Yaʿaqov, arabski Yaqūb, zwany także Izraelem, hebrajski Yisraʾel, arabski Isrāʾīl, hebrajski patriarcha, który był wnukiem Abrahama, syna Izaaka i Rebeki oraz tradycyjnym przodkiem ludu Izraela. Opowieści o Jakubie w Biblii zaczynają się w Księdze Rodzaju 25:19.
Kartkówka
Mitologia, legenda i folklor
W jakim regionie Grecji Pan był po raz pierwszy wielbiony?
Według Starego Testamentu Jakub był młodszym bratem bliźniakiem Ezawa, który był przodkiem Edomu i Edomitów. Obaj są przedstawicielami dwóch różnych klas porządku społecznego, Jakub jest pastorem, a Ezaw nomadycznym łowcą. Podczas ciąży Rebekah powiedziała Bogu, że urodzi bliźnięta; każdy z nich znalazłby wielki naród, a Ezaw, starszy, służył swojemu młodszemu bratu. Jak się okazało, Jakubowi, dzięki skomplikowanemu podwójnemu oszustwu, udało się uzyskać prawo pierworodztwa jego starszego brata od ojca. Następnie Jakub uciekł przed gniewem brata i poszedł schronić się z plemieniem aramejskim swoich przodków w Haranie w Mezopotamii.
Podczas swojej podróży Jakub otrzymał specjalne objawienie od Boga; Bóg obiecał Jakubowi ziemie i liczne potomstwo, które okaże się błogosławieństwem całej Ziemi. Jakub nazwał miejsce, w którym otrzymał swoją wizję Betel („Dom Boży”). Po przybyciu do domu wuja Labana w Haranie, Jakub zakochał się w swojej kuzynie Racheli. Pracował dla jej ojca, Labana, przez siedem lat, aby uzyskać rękę Rachel w małżeństwie, ale potem Laban zastąpił swoją starszą córkę, Leę, Rachel na ślubie. Jakub nieświadomie ożenił się z Leą, dlatego zmuszony był służyć Labanowi przez kolejne siedem lat, aby mógł wziąć swoją ukochaną Rachelę za swoją żonę. Następnie Jakub służył Labanowi przez kolejne sześć lat, podczas których zgromadził dużą ilość majątku; następnie wyruszył wraz ze swoimi żonami i dziećmi do powrotu do Palestyny. Po drodze Jakub zmagał się z tajemniczym nieznajomym, boską istotą, która zmieniła imię Jakuba na Izrael. Jakub następnie spotkał się i pojednał z Ezawem i osiadł w Kanaanie.
Jakub miał 13 dzieci, z których 10 było założycielami plemion Izraela. Lea urodziła mu swoją jedyną córkę, Dinę i sześciu synów - Rubena, Symeona, Lewiego (który nie znalazł plemienia, ale był przodkiem Lewitów), Judę (od której wywodziło się plemię i monarchia Dawidowa), Issachar i Zebulun. Sługa Lei, Zilpa, urodziła mu Gada i Aserę, a służąca Racheli, Bilha, urodziła mu Dana i Naftalego. Synami Racheli byli Benjamin i Józef (którzy nie znaleźli plemienia, ale których synowie założyli plemiona Manassesa i Efraima).
Historia późniejszych lat Jakuba trafniej należy do historii Józefa (qv). Pod koniec życia głód skłonił Jakuba i jego synów do emigracji do Egiptu, gdzie ponownie spotkał się ze swoim synem Józefem, który zaginął kilka lat wcześniej. Izrael zmarł w Egipcie w wieku 147 lat i został pochowany w Kanaanie w Hebronie.
Opowieści o narodzinach Jakuba i jego nabyciu prawa pierworodnego (Rdz 25: 19–34; 27) stanowią cienko zawoalowane przeprosiny za relacje między Edomem (Ezaw) a Izraelem w czasach Dawida. Edom, starszy naród, został poddany Izraelowi przez Dawida (2 Samuela 8: 8 n.). Opowieści o Jakubie zakładają i podkreślają, że wszystko dzieje się według boskiego projektu. Boski cel ma nadrzędne znaczenie; wolą Boga jest, aby Ezaw (Edom) żył na pustyni i podlegał Izraelowi.
