Czy Chiny przegonią USA w kosmosie? (Może 2024)
Program Constellation, anulował program lotów kosmicznych z załogą USA, który został zaplanowany jako następca programu promu kosmicznego. Jego najwcześniejsze loty miały zabrać astronautów na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS) od 2015 roku. Jednak misje na Księżyc do 2020 roku i na Marsa były głównym celem Konstelacji.
W styczniu 2004 r. US Pres. George W. Bush wezwał National Aeronautics and Space Administration (NASA) do wznowienia misji załogi na Księżyc, a następnie do rozpoczęcia misji załogi na Marsa. Kluczowym wymogiem było sfinansowanie tego nowego programu poprzez wycofanie promu kosmicznego w 2010 r. Po ukończeniu ISS. Nowy program, nazwany Constellation po pierwszym statku amerykańskiej marynarki wojennej, składałby się z pojazdów nośnych, statku kosmicznego z załogą i lądownika księżycowego.
Nowe wyrzutnie zostały rozważone, w tym adaptacje istniejących rakiet Delta IV lub Atlas V, zanim podjęto decyzję o wykorzystaniu technologii promu kosmicznego do stworzenia dwóch nowych pojazdów nośnych. W czerwcu 2006 roku NASA nazwała nowe wyrzutnie Ares, po greckim odpowiedniku rzymskiego boga Marsa. Ares I został zaprojektowany do przewozu załogowego statku kosmicznego, a większy Ares V został zaprojektowany do przewozu cięższych ładunków, takich jak lądownik księżycowy.
W sierpniu 2006 r. Statek kosmiczny z załogą, początkowo nazwany Pojazdem Badawczym Załogi, został nazwany Orion po konstelacji. Orion miałby średnicę 5 metrów (16 stóp) i miałby masę startową 22 700 kg (50 000 funtów). Składałby się ze stożkowego modułu załogi i cylindrycznego modułu serwisowego i byłby w stanie spędzić sześć miesięcy zadokowany na ISS. Moduł załogi miałby objętość 20 metrów sześciennych (700 stóp sześciennych), z czego połowa nadawałaby się do zamieszkania. Został zaprojektowany do przewozu czteroosobowej załogi. (Początkowo Orion został zaprojektowany do przewozu sześciu osób na ISS i czterech na Księżyc, ale aby zaoszczędzić pieniądze na projektowaniu Oriona, NASA postanowiła początkowo skoncentrować się na modelu czteroosobowym i pozostawić sześcioosobowy Orion jako możliwość później w programie Constellation.) Moduł serwisowy zawierałby główny układ napędowy, układ kontroli położenia oraz tlen i wodę dla modułu załogi. Ogólna konfiguracja przypominała statek kosmiczny Apollo, ale moduł serwisowy czerpałby energię z rozkładanych paneli słonecznych, a nie z ogniw paliwowych. Prototypowy Orion został dostarczony do NASA pod koniec 2007 roku. Pierwszy i jedyny lot testowy samolotu Ares, który wystartowałem 28 października 2009 roku, a pierwszy start z załogą miał być początkowo skierowany na ISS w 2015 roku.
W grudniu 2007 r. NASA nazwała księżycowy lądownik Altair, od najjaśniejszej gwiazdy w konstelacji Aquila. Aquila to łacińskie słowo określające orła, które było także nazwą pierwszego statku kosmicznego z załogą, który wylądował na Księżycu, księżycowym module Apollo 11. Altair byłby dwustopniowym statkiem kosmicznym (etap zejścia i etap wznoszenia) i wylądowałby na Księżycu czterech astronautów. Jego masa startowa wynosiłaby 37 800 kg (83 300 funtów).
W przypadku misji z załogą na Księżyc Ares V wystartowałby pierwszy, przenosząc Altaira na orbitę Ziemi. Ares, który wtedy wystrzeliłbym z Orionem, który zadokowałby ze stopniem wejścia Altaira. Drugi etap Ares V zostałby ponownie uruchomiony, aby wysłać Altaira i Oriona na Księżyc, po czym zadokowany statek kosmiczny wycofałby się ze zużytego etapu. Główny silnik modułu serwisowego spowolniłby Altaira i Oriona, aby mogli wejść na orbitę księżycową. Czteroosobowa załoga przeniósłaby się na Altair i wylądowała na Księżycu. Na wczesnych misjach wyprawa powierzchniowa trwałaby tydzień. Etap zejścia z Altair służyłby jako platforma startowa dla etapu wznoszenia, który spotkałby się na orbicie księżycowej z Orionem. Załoga przeniosłaby się następnie do Oriona, po czym etap wznoszenia zostałby odrzucony. Główny silnik modułu serwisowego zostałby wykorzystany do opuszczenia księżycowej orbity. Tuż przed wejściem statku kosmicznego w atmosferę ziemską moduł serwisowy zostałby odrzucony. Kapsuła odrzuciłaby wówczas swoją podstawową osłonę cieplną i rozłożyła trzy spadochrony. Normalny sposób powrotu byłby na lądzie w Stanach Zjednoczonych, ale w razie potrzeby kapsuła mogłaby rozpryskać się na morzu.
W maju 2009 r. Administracja Pres. Barack Obama ogłosił, że dokona przeglądu programu Constellation, aby ustalić, czy będzie to najlepsza opcja dla amerykańskiego statku kosmicznego po zakończeniu programu promu kosmicznego. W październiku 2009 r. Komisja rewizyjna ogłosiła, że poza znacznym wzrostem budżetu NASA harmonogram programu Constellation był nierealny, a pierwszy lot Ares I z załogą prawdopodobnie miał miejsce w latach 2017-2019. W lutym 2010 r. Administracja Obamy anulowała program Constellation na rzecz lotów komercyjnych do ISS i badań nad obniżeniem kosztów lotów załogowych.
Jednak w kwietniu 2010 r. Obama ogłosił, że prace nad kapsułą Orion będą kontynuowane, ale jako pojazd zaprojektowany wyłącznie dla astronautów w celu ucieczki z ISS w sytuacji awaryjnej. Orion został włączony w 2013 roku do misji przekierowania asteroidy, w której na początku 2020 roku sonda pobierała głaz z powierzchni asteroidy i przenosił go na orbitę księżycową, gdzie mogli go badać astronauci na pokładzie statku kosmicznego Orion. Pierwszy test w locie Oriona odbył się 5 grudnia 2014 r., W którym kapsuła wystrzelona przez rakietę Delta IV Heavy wykonała dwie orbity. Asteroid Redirect Mission została odwołana w 2017 roku. Niemniej jednak rozwój Oriona był kontynuowany, i w tym samym roku Orion stał się częścią Artemis, załogowego programu eksploracji Księżyca zaproponowanego przez administrację Donalda Trumpa.
